Nowa Kolonia (Den Ny Koloni) to najnowsza książka Grzegorza Wróblewskiego, polskiego pisarza mieszkającego w Danii. Można ją określić jako powieść eksperymentalną w formie dialogu. Wróblewski jest niewątpliwie spadkobiercą ciemnej, egzystencjalnej twórczości Becketta i Kafki. A jednak książka ta nie przypomina niczego, z czym do tej pory mogliśmy mieć do czynienia. Dość szybko czujemy się zaniepokojeni tajemniczym rozwojem akcji i zadajemy pytania, które w trakcie lektury okazują się transpozycją najważniejszych, podstawowych egzystencjalnych pytań: „O co w tym wszystkim chodzi? Co się tu dzieje”? Ale nie wyjaśnianie wydarzeń i ich zakończenie stanowią punkt docelowy Nowej Kolonii.

Najważniejsze i jednocześnie najbardziej przerażające, bo odzierające nas ze złudzeń i iluzji, są nasilające się z każdą chwilą napięcia między bohaterami. Czy są one konsekwencją nieodwołalności, w jaką wpisana jest kondycja ludzka? Wiele rytuałów życia codziennego, wokół których skupia się życie bohaterów, okazuje się w Nowej Kolonii niewolniczą manipulacją. Ma ona na celu unieważnienie Ja autentycznego, zdolnego do walki o własną suwerenność.

Larsen – główny bohater książki – próbuje wniknąć w samo sedno istniejącego porządku, aby w pełnym świetle ujrzeć i odszyfrować mechanizm działającego systemu zależności. Książka zawiera fotografie mieszkającego w Danii polskiego artysty Wojciecha Laskowskiego. Jego zdjęcia to zaproszenie do podróży po trudnej do zdefiniowania przestrzeni, która – tak jak tekst – zawiera ukryte możliwości i zagrożenia. Ułożył fotografie w taki sposób, by – podobnie jak konstrukcja dialogów – rozgrywały plan przestrzeni w rytmicznym transie powtórzeń.